Με αφορμή το πολύ θλιβερό γεγονός του θανάτου του μεγάλου Έλληνα μουσικοσυνθέτη Γιάννη Μαρκόπουλου, αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ έναν προβληματισμό μου.

Όλοι νομίζω πως συμφωνούμε πως σιγά – σιγά φεύγουν οι μεγάλοι Έλληνες πνευματικοί άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών και μπορεί να ακούγεται κλισέ, αλλά όντως ισχύει, πως το κενό που αφήνουν, είναι δυσαναπλήρωτο.

γράφει η Ρίτσα Ασημακοπούλου

Σε κάποια συνέντευξη του Γιάννη Μαρκόπουλου, ο ίδιος είχε πει, πως η Τέχνη υφίσταται και συνεχίζεται μέσα από την Εθνική Παράδοση. Ένας άλλος τεράστιος Έλληνας μουσικοσυνθέτης, ο Ηλίας Ανδριόπουλος, στο τελευταίο του δοκίμιο, «Σκηνές και Εικόνες μιας Εποχής» με αυθεντική ανησυχία, κάνει λόγο για τις σαρωτικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης ΚΑΙ ειδικά τις αρνητικές επιπτώσεις της στον πολιτισμό, με σύμμαχο τα «καινούρια όπλα της εποχής που δεν είναι άλλα από τα τηλεοπτικά, διαδικτυακά και ραδιοφωνικά μέσα.»

Σήμερα αποχαιρετώντας τον εκλιπόντα μουσικοσυνθέτη ο μεγάλος Σταύρος Ξαρχάκος μεταξύ άλλων είπε «Δυστυχώς όπως και στην περίπτωση του θανάτου του Βαγγέλη Παπαθανασίου έτσι και τώρα που έφυγε από κοντά μας, αξιώθηκαν κάποια ραδιόφωνα και μεταδίδουν αρκετά τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου»
Καθημερινά προβάλλονται από κάποια καθοδηγούμενα μέσα, ως πρότυπα πολιτισμού, προϊόντα υποκουλτούρας, που ολοένα και απομακρύνουν την νέα γενιά από την συνέχιση της μεγάλης εθνικής πολιτιστικής μας παράδοσης.

Σ αυτό συμβάλλουν μέγιστα τα τελευταία χρόνια και οι πολιτικοί μας , οι οποίοι γίνονται αρωγοί στον «πολιτισμό, και τους εκπροσώπους του» που ανήκουν κομματικά στον ίδιο προσανατολισμό, ενώ αποκλείουν επιδεικτικά σπουδαίους δημιουργούς, λες και ο πολιτισμός έχει χρώματα και λάβαρα.

Ο πολιτισμός είναι αγαθό και αναπόσπαστο στοιχείο της Δημοκρατίας. Αποτελεί στοιχείο της εθνικής μας ταυτότητας και οφείλουμε να το αφήνουμε παρακαταθήκη στις επερχόμενες γενεές. Μπορεί να αποτελέσει μεγάλη αναπτυξιακή δύναμη στη χώρα μας, αρκεί να είναι στο άβατο, ανεξάρτητος από διάφορες σκοπιμότητες.
Στους τελευταίους εναπομείναντες «πνευματικούς ανθρώπους» θα πρέπει να τους δίνεται συνεχώς βήμα να γνωστοποιούν στις νέες γενιές το έργο τους, να τους δίνεται η ευκαιρία να διδάξουν, να ανοίξουν τον δρόμο, να εμπνεύσουν, ώστε να υπάρχει συνέχεια, ώστε να υπάρχει μέλλον...

Ίσως ακόμα να προλαβαίνουμε , ίσως ακόμα να υπάρχει ελπίδα, αλλιώς όλα οδεύουν προς τον θλιβερό μα συνάμα ρεαλιστικό συλλογισμό του Ηλία Ανδριόπουλου.
«-Όλα γέρνουν προς το τέλος.
-Οι καλύτεροι φίλοι μας αποχαιρετούν [...]
-Τι αφήσαμε;
-Κάποια σινιάλα προς ναυτιλλομένους.
-Μάλλον προς τους ναυαγούς του μέλλοντος.»